Ὦ Φοινικιά, μᾶς ἔρριξεν ἐδῶ ἕνα χέρι.
Τὸ χέρι τὄβαλε καταραμένη Μοῖρα;
Τὸ πῆγε νοῦς καλοπροαίρετος; Ποιὸς ξέρει!
Ἀπὸ ἑνὸς ὕπνου κάτου τὸν καταποτῆρα
Ποιὰ ὁρμὴ μᾶς ἅδραξε καὶ ποιὸς μᾶς ἔχει φέρει;
Τάχ’ ἀπὸ χαλαστὴ γιὰ τάχ’ ἀπὸ σωτῆρα;
Νὰ μας ἀσάλευτα στὸν ἴσκιο σου ἀποκάτου.
Ὁ ἴσκιος σου εἶναι τῆς ζωῆς ἢ τοῦ θανάτου;
[…]
Ὦ Φοινικιά, μᾶς ἔσπειρεν ἐδῶ ἕνα χέρι,
Καὶ θὰ ξαναπλωθῆ, καὶ θὰ μᾶς ξερριζώσῃ,
Καὶ θὰ πεθάνουμε. τὸ κῦμα καὶ τἀγέρι
Καὶ τὸ νερὸ ἀνελεήμονα θὰ μᾶς σαρώσῃ,
Καὶ δὲ θὰ κλάψῃ μας τὁλόανθο καλοκαῖρι,
Κ’ ἡ πλατειὰ πλάση τὸ χαμό μας δὲ θὰ νοιώσῃ,
Καὶ κάτου ἀπὸ τοῦ ἴσκιου σου τὰ μάγια πάλι
Θ’ ἀναστηθῆ μοσκόπνοη μιὰ βλάστηση ἄλλη.
Καὶ μήτε θὰ βρεθῆ γιὰ μᾶς κανένα μνῆμα
Τοῦ διάβα μας τὸ φάντασμα νὰ συγκρατήσῃ.
Μονάχα ὁλόφωτο τριγύρω σου ἕνα ντῦμα
Μὲ νέα μιὰ λάμψη ἀχάλαστη θὰ σὲ στολίσῃ,
Καὶ θὰ εἶναι ἡ σκέψη μας κι ὁ λόγος μας κ’ ἡ ρίμα.
Καὶ θὰ φανῆς ἐσὺ στὴν ξαφνισμένη χτίση
Σὰν ἕνα χρυσοπράσινο καινούργιο ἀστέρι.
Καὶ μήτ’ ἐσύ, μήτε κανεὶς δὲ θὰ μᾶς ξέρῃ…
Πηγή: Κ. Παλαμάς, Ἀσάλευτη ζωή , 1900.