ΑΝΔΡΕΑΣ ΛΑΣΚΑΡΑΤΟΣ 02

"Ο αληθώς πνευματώδης δεν σπαταλά το πνεύμα του εις ανούσιες επίδειξες, τες οποίες μάλιστα αποφεύγει. Η μανία της επιδείξεως πνεύματος είναι μάλλον ένδειξη λίγου πνεύματος".

Το "Ιδού ο άνθρωπος" (1886) του Ανδρέα Λαρσκαράτου παρουσιάζει 126 πορτρέτα ανθρώπινων χαρακτήρων, που πρότυπο τους έχουν τους "Χαρακτήρες" του Θεόφραστου· μια σειρά από ιστορίες που αποσκοπούν στη "στηλίτεψη των ατομικών ελαττωμάτων, ως και των άλλων στραβών της κοινωνίας", με οξύ χιούμορ και διεισδυτικές ψυχολογικές παρατηρήσεις. Με ειρωνική και μαχητική διάθεση, ο Λασκαράτος -θρυλική μορφή της εποχής του, πνεύμα αιρετικό, με πολυτάραχη ζωή, δύο φορές αφορισμένος από την Εκκλησία, αν και εντέλει ο αφορισμός του άρθηκε- πρώτον απ' όλους αποκαθηλώνει τον δικό του χαρακτήρα: "Ο φιλόνεικος".

Το βιβλίο, με λόγο άμεσο και ζωηρό, γραμμένο σε γλώσσα που με αριστοτεχνικό τρόπο συνδυάζει στοιχεία της δημοτικής, της καθαρεύουσας και της επτανησιακής ιδιολέκτου, διαβάζεται απνευστί και αποτελεί αξιομνημόνευτη συμβολή στην περιγραφή του ανθρώπινου ψυχισμού - και μάλιστα, σε μια εποχή που η ψυχαναλυτική επιστήμη δεν είχε ιδιαίτερα αναπτυχθεί.

ΑΡΓΥΡΗΣ ΕΦΤΑΛΙΩΤΗΣ 02

Η ΑΓΓΕΛΙΚΑ

Ἔγινε μεγάλη ταραχὴ σὰν πρωτοφάνηκε στὸ χωριὸ ἡ Αγγέλικα. Συνηθισμένος ὁ κόσμος ἀπὸ τὶς ντροπαλὲς καὶ συμμαζεμένες χωριατοποῦλες, βλέπει ἄξαφνα μέσα στὸ χωριὸ μιὰ κοπέλλα, ποῦ τοὺς φάνηκε σὰ θεά. Πρῶτο, ποῦ εἶταν κάτασπρη σὰ νὰ μὴν τὴν εἶδε ἥλιος ποτές, δεύτερο, πρόσχαρη, γελαζούμενη καὶ ζωηρή, ποῦ τοὺς τρέλλαινε σὰ γελοῦσε καὶ τοὺς ἔδειχτε τὰ μεγάλα της τὰ δόντια. Τρίτο, ποῦ δὲ φοροῦσε χωριάτικα, μόνο τῆς χώρας φορέματα. Μὰ τί πρῶτο, καὶ τί δεύτερο, καὶ τί δέκατο. Εἴτανε νὰ τηνε βλέπῃς καὶ νὰ μὴ χορταίνῃς.
Ἐπανάσταση ἔφερε στὸ χωριὸ ἡ Ἀγγέλικα. Οἱ καλοὶ χωριανοὶ δὲν τὸ λογάριαζαν τέτοιο κακό. Ὁ σκοπός τους εἶταν ἀθῶος. Αὐτοὶ ζητούσανε μιὰ καλὴ δασκάλισσα, νὰ μάθῃ τὰ κορίτσια τους γράμματα.

ΜΕΛΠΩ ΑΞΙΩΤΗ 02

Το διηγηματογραφικό έργο της Μέλπως Αξιώτη αποτελείται από είκοσι εννέα κείμενα και θα μπορούσε να διαιρεθεί σε τρία τμήματα.
Το πρώτο τμήμα περιλαμβάνει μια σειρά δέκα διηγημάτων που δημοσιεύτηκαν από το Μάιο του 1945 ως τον Αύγουστο του 1946 στο περιοδικό "Ελεύθερα Γράμματα" και ένα διήγημα που δημοσιεύτηκε στην ανθολογία 15 διηγήματα από την Αντίσταση, έκδοση "Νέας Γενιάς" (1946;).
Το δεύτερο τμήμα περιλαμβάνει δεκαπέντε διηγήματα-εικόνες (όπως χαρακτηρίζονται από τη συγγραφέα τους) που γράφτηκαν στη Βαρσοβία και εκδόθηκαν στο Βουκουρέστι τον Οκτώβριο του 1953, με τον κοινό τίτλο "Σύντροφοι, Καλημέρα!" από το εκδοτικό "Νέα Ελλάδα" σε 4.500 αντίτυπα. Το 1955 κυκλοφόρησε στα γερμανικά σε μετάφραση του Klaus Marsche, από τις εκδόσεις Verlag Volk und Welt, Berlin, με τον τίτλο Im Schatten der Akropolis (= Στη σκιά της Ακρόπολης).
Το τρίτο τμήμα περιλαμβάνει τρία κείμενα που ορίζουν χρονικά το όλο έργο: δυο διηγήματα που δημοσιεύτηκαν το 1933 και το 1934 στο αθηναϊκό περιοδικό "Μυκονιάτικα Χρονικά" του Γιαννούλη Μπόνη, κι ένα διήγημα που δημοσιεύτηκε στην Επιθεώρηση Τέχνης το 1957.

ΓΑΛΑΤΕΙΑ ΣΑΡΑΝΤΗ 01

Η Γαλάτεια Σαράντη γεννήθηκε στην Πάτρα. Αποφοίτησε από το Αρσάκειο Πατρών. Λίγο πριν το ξέσπασμα του πρώτου παγκοσμίου πολέμου εγκαταστάθηκε με την οικογένειά της στην Αθήνα. Γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, από όπου όμως δεν αποφοίτησε, καθώς από νεαρή ηλικία αποφάσισε να αφοσιωθεί στη συγγραφή.  Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1945 με τη δημοσίευση του διηγήματος "Το κάστρο" στο περιοδικό "Νέα Εστία". Ακολούθησαν νέες δημοσιεύσεις διηγημάτων, καθώς και της νουβέλας "Το βιβλίο του Γιοχάνες και της Μαρίας", που έγινε δεκτή με ενθουσιασμό από τον Γρηγόριο Ξενόπουλο. Το 1947 κυκλοφόρησε η νουβέλα της "Το βιβλίο της Χαράς" μαζί με το διήγημα "Νάρκες".