ΑΡΓΥΡΗΣ ΕΦΤΑΛΙΩΤΗΣ 05

 Πρέπει νὰ ἤμουν ὡς δώδεκα χρονῶν καὶ πρέπει νὰ ἦταν ἐκείνη ὡς ἕντεκα. Δὲ τὴν ἔβλεπα μήτε στὴν ἐκκλησιά, μήτε στὸν κλήδωνα, μήτε στὴ βρύση, μήτε στὸ παράθυρι. Ἡ μάνα της κι ἡ μάνα μου δὲν εἴχανε πολλὲς φιλίες.

ΚΩΣΤΑΣ ΜΟΝΤΗΣ 03

 

 Η Αμυγδαλιά

«Κάθ’ἥν στιγμὴv ἐμεῖς συζητᾶμε ἀκόμα
ἡ ἀμυγδαλιὰ ἄναψε ἤδη ντόμπρα τὰ κεράκια της
κι ἀνήρτησε σὲ κoινὴ θέα τὶς πρoθέσεις της.
Ὢ ναί, τoυλάχιστo oἱ πoιητὲς
ἂς μὴν τὴ λέμε "τρελλή"
πoύ πῆρε τὴν ἀπόφαση,
τoυλάχιστo oἱ πoιητὲς ἂς μὴν τὴ λέμε "τρελλή"
πoύ ἐπωμίσθηκε τὶς εὐθύνες της,
πoυ διεκινδύνευσε τὴ νoημoσύνη της
στὰ ὄμματα τῶν δειλῶν,
πoὺ διεκινδύνευσε τὴ νoημoσύνη της
στὰ ὄμματα τῶν ἀνίδεων,
στὰ ὄμματα τῶv θερκoκηπίων.»

ΤΑΣΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΑΔΗΣ 03

 

 Η ΑΙΘΟΥΣΑ ΤΟΥ ΘΡΟΝΟΥ

Τούτη την ώρα που το νησί ξεκόβει σα γαλέρα απ’ την καταχνιά με λατίνια μύλους και τρούλους, μοιάζει να ταξιδεύει σε καιρούς του Αιγαίου παλιούς, όταν οι κρινοδάχτυλες πριγκιπέσσες της Παροναξίας τόπαιρναν προίκα μαζί μ’ ένα ρόδι για γούρι. Αν τύχαινε, τότε, να γυρίζει κανένας γιος του Δούκα απ’ τους Άγιους τόπους, όπου πολεμούσε χρόνια για την πίστη του Χριστού, λίτζιοι και βιλλάνοι ξεχύνονταν κατά το λιμάνι ακολουθώντας τον αφέντη τους, που κατηφόριζε ανάμεσα στους βασάλους του για να τον προϋπαντήσει καβάλα σε κάτασπρο φαρί με χρυσοκέντητα χάμουρα. Μόλις ο σιδερόφραχτος ιππότης πατούσε στο μουράγιο, έσκυβε να φιλήσει το χώμα, που είχε γλυκάνει το ντοματάκι, ενώ το πλήθος με μια μυριόστομη φωνή του ευχότανε «καλώς ήρθενε» και ο μονσινιόρες με το δεσπότη ψαλμούδιζαν ιδροκοπώντας κάτω απ’ τα ομπρελίνα τους… 

ΚΩΣΤΑΣ ΤΣΙΡΟΠΟΥΛΟΣ 02

 Νύχτωμα η νύχτα χτές νύχτα!

Ἀναζητώντας τό πρωί

τό ἐξαφανισμένο σπίτι

στό βάθος τοῦ ἀπονυχτωμένου κήπου

στά ὅρια τοῦ σπιτιοῦ

στά ὅρια τοῦ σώματος