Ένα άλλο π.Χ. ή μ.Χ.Η μνήμη της Χιροσίμα απομένει πάντα ζωντανή
στη συνείδηση των ανθρώπων. Εκείνο τον Αύγουστο, του χίλια εννιακόσια
σαράντα πέντε, έτυχε να βρίσκομαι σε ορεινό κατατόπι της Ναυπακτίας, στη
Στάχτη, έτσι ονομάζεται. Βαθιά κοιλάδα κι ολόγυρα βουνά, άλλα κατάφυτα,
άλλα γυμνά. Ο πόλεμος είχε αποσυρθεί μακριά· αλλ' εκεί, μακριά,
εξακολουθούσε απηνής,
ακόμη. Ωστόσο εμείς ειρηνεύαμε. Ήμαστε καθώς ο άρρωστος, στην πρώτη
ανάρρωση. Ξαναζούσαμε τη μικρή, ταπεινή, καθημερινή ζωή· ξαναβρίσκαμε
σιγά σιγά τη διάθεση να υπάρξουμε μέσα στα όρια του φυσικού, του θεμιτού
και του άμεσα δυνατού, χωρίς τους εφιαλτικούς διασκελισμούς, τις
εκτροπές και τις υπερβολές της αγωνίας, που μας είχε κατά τα
προγενέστερα χρόνια δυναστεύσει. Μια μικρή συντροφιά, λίγοι άνθρωποι, με
το θάνατο ακόμη στα μάτια, με το θάνατο στην καρδιά. Κι ήταν σαν να
προσπαθούσαμε ν' ανοίξουμε ένα παράθυρο στο αίθριο φως, ν'
απολησμονηθούμε σιμά σε λίγο τρεχούμενο νεράκι, σ' ένα σύδεντρο, που άνοιγε τα πυκνά του κλαδιά, για να πλάσει ένα μικρό κόσμο γαλήνης.