ΕΚΤΩΡ ΚΑΚΝΑΒΑΤΟΣ 02

 

 Φωνή μου Ράτσα υψικαμίνου

Πρώτον: σὲ θέλουνε ἀκίνδυνη καὶ νὰ ξεχνᾶς·
κι ὕστερα καλὴ μ’ αὐτοὺς φιλεναδίτσα
τρυφερὴ
ὑποσχετικὴ
οἱ ἀχρεῖοι.

Φωνή μου ράτσα ὑψικάμινου ἀπὸ πλευρὸ
ἀνοιχτό τοῦ αἴλουρου, τῆς ἀνηφόρας
ἀπ’ τὰ ἐννιὰ σκοινιὰ τοῦ βούρδουλα
κι ὁ ἥλιος φίδι μὲς στὸ σύρμα.
Μὴν ξεχάσεις· φτύσ’ τους.

Ἂς περιμένουν νὰ σὲ σβήσω μὲ νερὸ
ἢ κατὰ τὲς συνταγὲς ἀρχαίων Ἑλληνοσύρων
ἂς περιμένουν οἱ ἀχρεῖοι.

Πηγή: Ε. Κακναβάτος, Διήγηση, 1974.

ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΣΟΥΡΗΣ 05

 

ΠΕΡΙΚΛΕΤΟΣ: Πού πας με τόση φούρια;
ΦΑΣΟΥΛΗΣ: Το έθνος απογράφεται μαζί με τα γαϊδούρια.

Τρέχα και συ, βρε Περικλή, χωρίς αργός να μένεις…

ΠΑΥΛΟΣ ΝΙΡΒΑΝΑΣ 04

 Ξενιτειά

Ξένος ο τόπος κι ο καιρός κι οι άνθρωποι όλοι ξένοι
μες στη μεγάλη μοναξιά. Mάταια ζητώ ένα φίλο,
μα εκεί που παραδέρνομαι στη νύχτα τη θλιμένη,
ακούω σε κάποιο αλύχτημα το σπιτικό μου σκύλο.

ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ 03

 

Δον Κιχώτες

Οι Δον Κιχώτες πάνε ομπρός και βλέπουνε ώς την άκρη του κονταριού που εκρέμασαν σημαία τους την Ιδέα. Κοντόφθαλμοι οραματιστές, ένα δεν έχουν δάκρυ για να δεχτούν ανθρώπινα κάθε βρισιά χυδαία. 

ΚΩΣΤΑΣ ΒΑΡΝΑΛΗΣ 05

  

Οι Πόνοι της Παναγίας

Ποῦ νὰ σὲ κρύψω, γιόκα μου, νὰ μὴ σὲ φτάνουν οἱ κακοί;
Σὲ ποιὸ νησὶ τοῦ Ὠκεανοῦ, σὲ ποιὰ κορφὴν ἐρημική;
Δὲ θὰ σὲ μάθω νὰ μιλᾶς καὶ τ’ ἄδικο φωνάξεις.
Ξέρω, πὼς θὰ ’χεις τὴν καρδιὰ τόσο καλή, τόσο γλυκή,
ποὺ μὲς στὰ βρόχια τῆς ὀργῆς ταχιὰ θενὰ σπαράξεις.