Η Κασσάνδρα και ο λύκος
(απόσπασμα)
Εθνική εορτή
Χθες το βράδυ, η γιαγιά με πήγε στο στάδιο για να δω την «Ιστορία της Ελλάδος».
Ο κόσμος άρχισε να χτυπάει παλαμάκια για να βγει η Ελλάδα στη σκηνή, σβήσανε τα φώτα και μια φωνή ακούστηκε μες στα σκοτεινά:
«Ζήτω το Εθνικόν Έθνος!»
Ανάψανε τα φώτα κι είδα να περνάνε άνδρες με χλαμύδες και μεγάλα μουστάκια, που χόρευαν καλαματιανό.
«Αυτοί είναι οι αρχαίοι», μου εξήγησε η γιαγιά.
Μετά περάσαν πάλι άνδρες με χλαμύδες, αλλά με γένια και χωρίς μουστάκια.
«Αυτοί είναι οι χριστιανοί».
Στη μέση κυρίες κάναν κωλοτούμπες και τραγουδούσαν:
«Αερο-πό-ρος - θα- γε-νώωωω…»
Μου άρεσε πολύ, μου θύμιζε το τσίρκο.
«Αχ γιαγιά, δεν την έχω δει ποτέ έτσι την Ελλάδα, με τόσα χρώματα και τόσους ακροβάτες, δεν την έχω δει ποτέ με ξέπλεκα μαλλιά και χωρίς καπέλο, αχ γιαγιά, πού κρυβότανε τόσον καιρό; Ελλαδίτσα μου εσύ, αχ Ελλαδούλα μου, Ελλαδουλίτσα μου!»
Φώναξα για πολλή ώρα, κι ύστερα η «Ιστορία της Ελλάδος» τελείωσε, η Ελλάδα πήγε να κοιμηθεί κι εμείς γυρίσαμε στο σπίτι.
Μαργαρίτα Καραπάνου, Η Κασσάνδρα και ο λύκος, Καστανιώτης, Αθήνα 2001, σ. 94-95.