Ο Δημήτριος Κόκκος γεννήθηκε στην Ανδρίτσαινα της Πελοποννήσου και καταγόταν από τη Νάξο. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και εργάστηκε για σύντομο χρονικό διάστημα στην Τεργέστη ως υπάλληλος του εκεί ελληνικού προξενείου. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα εργάστηκε στην Εταιρία του Λαυρίου και κατόπιν διορίστηκε γραμματέας στο υπουργείο Οικονομικών.
Το 1880 δημοσίευσε την πρώτη ποιητική συλλογή του με τίτλο Γέλωτες, ενώ είχαν προηγηθεί κάποιοι στίχοι του στο περιοδικό Μη χάνεσαι. Ακολούθησαν κι άλλες συλλογές, όλες με βασικά χαρακτηριστικά την εύθυμη, ανάλαφρη διάθεση και την απλότητα του ύφους, που εντάσσουν τον Κόκκο στη γενιά του 1880. Τα θέματά του ποικίλουν, άλλοτε ερωτικά ή ελεγειακά και άλλοτε πατριωτικά και σατιρικά. Το ποιητικό έργο του βρίσκεται συγκεντρωμένο στη συλλογή Ποιήσεις του 1889, αφιερωμένη στο Χαρίλαο Τρικούπη, του οποίου ο ποιητής υπήρξε πολιτικός υποστηρικτής και γραμματέας. Στη σατιρική γραφή στράφηκε πολύ σύντομα, ως αρθρογράφος στο Ρωμηό του Γεωργίου Σουρή. Ο Κόκκος υπήρξε ένας από τους θεμελιωτές του κωμειδυλλίου στη νεοελληνική σκηνή μαζί με το Δημήτριο Κορομηλά. Το ενδιαφέρον του για το θέατρο είχε ξεκινήσει από τη νεανική του ηλικία, όταν έγραφε κείμενα και στίχους αλλά και έλαβε μέρος σε ερασιτεχνικές παραστάσεις. Η πρώτη του συμβολή στην καθιέρωση του κωμειδυλλίου πραγματοποιήθηκε με τη συγγραφή των στίχων για το έργο του Δημητρίου Κορομηλά Η τύχη της Μαρούλας. Ακολούθησαν τα έργα Ο Μπαρμπα Λινάρδος, Η λύρα του γερω Νικόλα και Ο καπετάν Γιακουμής, που γνώρισαν μεγάλη σκηνική επιτυχία και κατέστησαν το Δημήτριο Κόκκο δημοφιλή στο ευρύ κοινό. Με το έργο Καπετάν Γιακουμής πέρασε από την απλή ηθογραφία σε μια πιο προχωρημένη μορφή κωμειδυλλίου, εμπλουτισμένη με στοιχεία πολιτικής σάτιρας. Ο Κόκκος δεν πρόλαβε να δει το τελευταίο έργο του στη σκηνή. Η αιχμηρότητα της σάτιράς του θεωρήθηκε ως μια πιθανή αιτία της δολοφονίας του το 1891. Μεγάλη επιτυχία γνώρισαν επίσης τα τραγούδια των κωμειδυλλίων του, σε στίχους και μουσική του ίδιου. Μετά το θάνατό του εκδόθηκαν τα άπαντά του με τον τίτλο Οι μαργαρίται (1891).
Πηγή: Εθνικό Κέντρο Βιβλίου