Ο ΚΡΥΦΟΣ ΛΟΓΟΣ
Δὲ θέλω ἀπὸ τὰ χείλη μου τὴν ὥρα αὐτὴ νὰ βγάλω
Το λόγο τὸν ἀτίμητο, τὸ λόγο τὸ μεγάλο,
Ποὺ κρύβω χρόνια καὶ καιροὺς μέσ' στῆς καρδιᾶς τὰ βάθη.
Δὲ θέλω ὁ ἕνας νὰ τὸν πῇ κι' ὁ ἄλλος νὰ τὸν μάθῃ,
Καὶ μ' ἄλλα λόγια ταπεινὰ κι' ὁ λόγος ὁ δικός μου
Νὰ σέρνεται, νὰ τρίβεται στὰ στόματα τοῦ κόσμου.
Θέλω καὶ δίχως νὰ τὸν πῶ, ἐσὺ νὰ τὸν μαντέψῃς,
Θέλω καὶ δίχως ν' ἀκουστῇ, ἐσὺ νὰ τὸν πιστέψῃς,
Θέλω τὸ λόγο μου βαθειὰ μέσ' στὴν καρδιὰ νὰ κλείσῃς,
Καὶ θέλω νὰ μ' ἀποκριθῇς χωρὶς νὰ μοῦ μιλήσῃς.
Καὶ τότε νὰ διαλαληθῇ στὸν κόσμο ἀπ' ἄκρη σ' ἄκρη,
Μὲ τὸ διπλὸ χαμόγελο, μὲ τὸ διπλό μας δάκρυ,
Μὲ τὴ διπλή μας τὴ χαρά, μὲ τὴ διπλή μας λύπη,
Μὲ τὴ διπλὴ λαχτάρα μας καὶ μὲ τὸ καρδιοχτύπι,
Καὶ τότε νὰ τὸ μάθουνε χωρὶς νὰ τοὺς τὸ ποῦμε,
Καὶ τότε νὰ μὴν τὤχωμε κρυφὸ πὼς ἀγαποῦμε.
Γ. Δροσίνης, Αμάραντα, Άπαντα Ποίηση(1888- 1902), α' τόμος, επιμ. Γ. Παπακώστας, Αθήνα, Σύλλογος προς διάδοσιν ωφελίμων βιβλίων, 1995, σ. 421.